De schilder en installateur zijn nog hard aan het werk om de restauratie van Huis Sevenaer op Landgoed Huis Sevenaer te vervolmaken, maar het einde van de tweede fase is in zicht. “Ik schat dat zo’n tachtig procent van de werkzaamheden zijn uitgevoerd. Rond oktober moet het klaar zijn, waarna we kunnen inrichten. De planning voorziet een opening in februari. Maar zorgvuldigheid en kwaliteit gaan voor snelheid”, vertelt Hoofd Ontwikkeling John Holtrust Westerbeek van de Stichting Jonkheer Huub van Nispen van Sevenaer Memorie.
John Holtrust Westerbeek is reeds meer dan vijftien jaar betrokken bij de stichting. Eerst als adviseur, toen als interim bestuurslid en nu als Hoofd Ontwikkeling. “Omdat een dubbelfunctie in mijn ogen niet passend is, hebben we voor deze optie gekozen. In 2008 besloot de jonkheer een bureau in te schakelen om de geschillen met de overheid op te lossen en tot een duurzame ontwikkeling van zijn bezit te voorkomen. Die vrees was natuurlijk niet ongegrond als je vergelijkbare situaties in het land analyseert. Veelal wordt er gekozen voor een minimalisering tot een stadspark met in de nabijheid vormen van woningbouw. Hij wilde de bijzondere omgeving in stand houden en ook niet in zee gaan met Natuurmonumenten of de Stichting Gelderse Kastelen. In zijn visie moest dat het een zelfstandige biologische kasteelboerderij blijven. We hebben dat basisprincipe verwoord in een visie voor Huis Sevenaer.
In 2011 legde een brand de veestal grotendeels in de as. De stenen stonden nog, maar de houten kap moest in oude stijl gerestaureerd worden. Bovendien moesten de koeien natuurlijk ook weer gehuisvest worden. De begeleiding daarvan vormde mijn eerste uitvoerende opdracht. Een jaar later kregen we te maken met een forse lekkage aan het dak waardoor ook het interieur werd beschadigd. Ook dat hebben we als stichting ter hand genomen. Al met al was er sprake van een behoorlijke mate aan achterstallig onderhoud. Geen wonder, want de jonkheer hanteerde de stelling natuur en milieu gaat boven de bebouwde omgeving.
In de jaren daarop volgend hebben we enkele panden in het landgoedstraatje gerestaureerd, waaronder het restaurant in het polderhuis. Die laatste was rond 1980 gekraakt en bezat rond 2013 de dubieuze status van het langst gekraakte pand van Nederland. In goed overleg met de bewoners zijn we tot een akkoord gekomen en werd de gedoogstatus ingeruild voor een formele huur status. Ook de winkel en de bed and breakfast zijn vlak daarna geopend.De laatste twee fases, de restauratie van Huis Sevenaer, waren het ingrijpendst.
Fase één bestond uit het aanpakken van het casco. Het gehele buitengebeuren inclusief kozijnen en gevels zijn met respect voor het verleden hersteld en gerestaureerd. Voordat fase twee kon starten bleek dat ook een herstel van een deel van de fundering noodzakelijk was. Dat hebben we uitgevoerd voordat de tweede fase van start ging. Saillant detail aan fase één was onder andere dat we enkele bijenvolken tegen kwamen en die moesten in de geest van de jonkheer ongemoeid gelaten worden. De bouwvakkers moesten daar wel even aan wennen. Als je een bij niet in de verdrukking brengt zal hij nooit steken, in tegenstelling tot bijvoorbeeld wespen. De mannen moesten daar wel even aan wennen, maar alles is goed verlopen. Het is typerend voor dit project. Ook de krabschade aan de deurposten moesten blijven zoals ze was. Zijn Duitse herders waren typerend voor de jonkheer.
Qua herbestemming is voor de bovenste twee etages gekozen voor het creëren van retraite-achtige appartementen die mensen kunnen huren voor bijvoorbeeld een stilteperiode of het schrijven van een boek. Ook het beheerdersappartement is hier gesitueerd.
De bel-etage is aangewend voor een meer museale bestemming. Er kunnen daar ook seminars worden gehouden bijvoorbeeld. Ook worden er minimaal vijftig keer per jaar rondleidingen verzorgd. Een voorwaarde van een van de subsidiënten van de restauratie.
Het souterrain, waar de oude keuken en de wijnkelder waren gevestigd kan nu worden benut voor bijvoorbeeld private dining of bijeenkomsten van bijvoorbeeld de Rotary. Je kunt daar ook maaltijden bereiden van groente uit onze moestuin.”
Bouwpartners
John Holtrust Westerbeek, die samen met Joyce van Katwijk tijdens de restauratie een tandem vormden namens de stichting, vertelt dat de keuze voor de bouwpartners niet gebaseerd was op de prijsstelling. Integendeel zelfs. “We hebben gehandeld vanuit een streven naar kwaliteit én vertrouwen. We hebben echt selectief gezocht en hebben toen een bouwteam geformeerd. Dat is, achteraf gezien, een juiste beslissing geweest. De samenwerking verloopt tot nu toe uitstekend. De aannemer moet een balans vinden tussen professionele uitvoerende bedrijven en de bijzondere groep vrijwilligers die zich identificeren met deze mooie omgeving. We hebben het hier wel over echt cultureel erfgoed. Het landgoed is een kleine zeshonderd jaren oud. In het achterhoofd houden we altijd het credo van de jonkheer: “sober maar doelmatig”. Als dit project straks is afgerond kunnen we concluderen dat het even heeft geduurd, maar dat het wachten dat wel waar was.”
Beeld: Koninklijke Woudenberg
